Het Seagram Building is een wolkenkrabber in New York City, op 375 Park Avenue, tussen 52nd Street en 53rd Street in Midtown Manhatten. Het is ontworpen door de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe, die ervoor samenwerkte met de Amerikaan Philip Johnson. Het gebouw gebouwd van 1954 tot en met 1958. Het telt 39 verdiepingen en is 157 meter hoog.
Het Seagram Building geldt als één van de geslaagdste voorbeelden van de functionele esthetiek en is een meesterwerk van "corporate modernism". Het werd ontworpen als hoofdzetel voor de Canadese Seagram Company, toen de grootste producent van sterke drank in de wereld.
Phyllis Bronfman Lambert, de dochter van de president van Seagram Corporation heeft ervoor gezorgd dat de opdracht voor het New yorkse bestuurscentrum van de maatschappij aan Mies gegund werd. Het bouwwerk moest volgens de uitgangspunten niet alleen passen bij de locatie maar ook opvallen door zijn elegantie.
Om het project te realiseren stelde Mies Johnson, die inmiddels zelf tot architect was opgeleid, aan als zijn compagnon. Het Seagram gebouw was Mies’eerste gerealiseerde kantoorflat. Het was aanzienlijk groter dan zijn voorgaande projecten en zou bovendien aan een van de belangrijkste straten in het centrum van de belangrijkste stad gebouwd worden.
Mies negeerde criteria van rendement door zijn op verticale lijn gerichte gebouw een stuk te laten inspringen, waarmee hij de stadsbewoners een openbaar plein schonk met royale zitbanken en twee grote bassins met fonteinen. Daarmee creerde hij niet alleen een even luxe als stedenbouwkundig noodzakelijke afstand tot de straat om het gebouw tot zijn recht te laten komen, maar nam hij ook afstand van de puur op winst gerichte groei van New York met zijn tendens om wolkenkrabbers tegen de rooilijn aan te zetten.
Het ruim opgezette plein dat Seagram Plaza is , heft de vaste grenzen tussen binnen en buiten op en zet zich via de entree voort in de ontvangsthal. Een luifel steekt enkele meters uit boven de kolommen en net onder de vloer van de eerste verdieping, en betrekt het plein zo bij het gebouw. In de grotendeels door Johnson ingerichte kantooretages met flexibele plattegronden worden de ruimtes door plafonds met bovenlicht verlicht. Wellicht heeft Johnson zich laten inspireren door Mies’glazen ruimte in Stuttgart uit 1927 met zijn plafonds met banen stof die van achteren werden verlicht. Mies heeft verschillende zonweringen toegepast. De ruiten zijn van topaaskleurig glas en aan de binnenzijde is gebruik gemaakt van lamellenjaloezieën die niet, half of helemaal neergelaten kunnen worden om een zo uniform mogelijk gevelbeeld te houden.
De gevel bestaat uit een bronzen vliesgevel, deze laat de structuur van het gebouw zien door de relaties tussen de onderliggende skeletconstructies weer te geven. Ook hier werden extra verticale elementen aan de kozijnen gelast die de verticaliteit van het gebouw benadrukten en tegelijkertijd de gevel tegen winddruk en het eigen gewicht versterkten. Het Seagram Building bestaat niet alleen uit de 39 verdiepingen hoge toren. Aan de achterzijde zijn lagere zijvleugels gekoppeld, van tien en van vier verdiepingen.
Het Seagram Building staat model voor de wolkenkrabbers van de 20e eeuw. Ook voor Mies zelf vormde het gebouw het prototype van de kantoorgebouwen die hij het volgende decennium zou bouwen.
