Ludwig Mies (Mies van der Rohe) is geboren op 27 maart 1886 in Aachen, Duitsland. Na stage gelopen te hebben bij zijn vader, een meester steenhouwer, verhuisde hij op zijn 19e naar Berlijn, waar hij werkte voor Bruno Paul, de hoog aangeschreven architect en meubelontwerper. Op zijn 20e kreeg hij zijn eerste eigen opdracht voor het ontwerpen van een huis voor de filosoof Alois Riehl. In 1908, op zijn 22e begon hij te werken voor de architect Peter Behrens. Hij leerde het vak van Karl Friedrich en Frank Lloyd Wright. Op zijn 26e, in 1912 opende hij zijn eigen kantoor in Berlijn. Een jaar later in 1913 trouwde hij.
Na de eerste wereldoorlog, begon hij zich te verdiepen in wolkenkrabbers en ontwierp twee vernieuwende stalen torens omringd door glas. Eén van deze was de Friedrichstrasse wolkenkrabber, ontworpen in 1921 voor een competitie. Deze is nooit gebouwd maar kreeg wel lovende kritiek en overschaduwde zijn latere ontwerpen van wolkenkrabbers in de jaren '40 en '50.
In 1921 eindigde zijn huwelijk en paste hij zijn naam aan. Hij voegde er "van der" en zijn moeders naam "Rohe" aan toe: Ludwig Mies werd Ludwig Mies van der Rohe.
In de jaren '20 was hij actief in een aantal kunstenaars kringen, dit waren onder andere organisaties als Novembergruppe, Zehner Ring en Arbeitsrat fur kunst, welke zich bezighielden met moderne kunst en architectuur. Hier waren ook mensen actief als Hans Richter, el Lissitzky, en Theo van Doesburg. Samen met anderen leverde hij een enorm deel bij aan de architect filosofieën van de late jaren '20 en '30 waar het Weissenhof project van start ging, een wijk in Stuttgart. Deze wijk met moderne woningen en appartementen was ontworpen door leidinggevende architecten uit heel Europa. Inclusief een blok van Mies.
In 1927 ontwierp hij een van zijn meest bekende gebouwen, Het Duitse paviljoen op het internationale expositie in Barcelona, (waar hij trouwens ook de bekende chromen en leren Barcelona stoelen voor ontwierp) had een plat dak ondersteund door palen. De interne muren waren van glas en steen en konden worden verplaatst alsof het los stond van de structuur. Het concept van open ruimtes en een makkelijke overgang van buiten en binnen werden verder ontwikkeld in de decennia welke zouden volgen. Mies begon samen te werken met Lilly Reich, welke zijn collega en compagnon zou worden voor meer dan 10 jaar.
In 1927 ontwierp hij een van zijn meest bekende gebouwen, Het Duitse paviljoen op het internationale expositie in Barcelona, (waar hij trouwens ook de bekende chromen en leren Barcelona stoelen voor ontwierp) had een plat dak ondersteund door palen. De interne muren waren van glas en steen en konden worden verplaatst alsof het los stond van de structuur. Het concept van open ruimtes en een makkelijke overgang van buiten en binnen werden verder ontwikkeld in de decennia welke zouden volgen. Mies begon samen te werken met Lilly Reich, welke zijn collega en compagnon zou worden voor meer dan 10 jaar.
In 1930 ontmoette Mies de architect Philip Johnson uit New York Hij introduceerde diverse projecten van Mies in MoMa's eerste architecten tentoonstelling in 1932, Moderne architectuur. Dankzij deze internationale tentoonstelling begon Mies nu ook bekendheid te krijgen in de Verenigde Staten.
In 1930 was er nog geen enkel ontwerp van Mies daadwerkelijk gebouwd. Dit was te wijten aan de slechte economische en de wijzigende politieke situatie in Duitsland. Hij was vanaf 1930 directeur van de Bauhaus school tot 1933 toen hij de school, onder voor de druk van het nieuwe nazi regering, werd gesloten. In 1937 vertrok Mies naar de Verenigde Staten. Van 1938 tot 1958 was hij hoofd van de afdeling Architectuur op de Armour Institute of technology in Chigago. Later werd de naam voor deze school Illonois Institute of technology.
In 1940 werd hem gevraagd een nieuwe campus voor de school te ontwerpen, een project waar hij zijn staal en glas stijl ging verfijnen. Ook kreeg hij een relatie met Lora Marx, een artieste uit Chigago, deze relatie bleef voor de rest van zijn leven.In 1944 werd hij een Amerikaans staatsburger en was inmiddels professioneel geslaagd. In deze periode ontwierp hij een van zijn meest bekende gebouwen, een klein weekendverblijf buiten Chigago, een transparante box met aan de buitenkant een stalenframe. Het zou zijn meest radicale minihuis zijn ooit ontworpen. Het is een enkele kamer, verdeeld in kleine vlakken, volledig omringd in glas.
In de jaren '50 ging hij door met het ontwikkelen van dit concept met open en flexibele ruimtes op en veel grotere schaal. In 1953 ontwierp hij een conventie hal, vernieuwend hierin was de structuur dat lange afstanden samenspande. Gedurende deze periode ontwierp hij ook zijn droomgebouw, een glazen wolkenkrabber. De "Twin towers in Chigago werd in 1951 opgeleverd, gevolgd door meerdere ontwerpen in Chigago, New York, Detroit, Torent.
Voor zijn carrière ontving Mies in 1959 in Duitsland de "Orden pour le Merite"en in 1963 in de Verenigde Staten de "Presidential medal of freedom."
In 1962 was zijn carrière helemaal geslaagd toen hij werd gevraagd om het "New national gallery" in Berlijn te ontwerpen. Het ontwerp van dit gebouw kreeg een stalen frame welke direct in verbindingen legde tussen het binnenwerk en het landschap. Hij kwam tijdens de bouw diverse keren naar Berlijn. Hij kon helaas niet aanwezig zijn bij de opening in 1968, omdat hij overleed op 17 augustus 1969 in Chigago.
